گویند : وقتی کریم خان زند بیمار شد طبیبی را حاضر کردند . طبیب چون حال مریض را دید دستور داد تا اسباب 

  اماله حاضر کنند . وکیل الرعایا که مردی متعصب بود  با خشونت پرسید : کی باید اماله شود ؟! طبیب ترسید 

بگوید : شما ! گفت : مرا اماله کنند تا شما خوب شوید ! 

 پس ناچار طبیب بیچاره را به دستور خان زند اماله کردند و از حسن اتفاق کریم خان خوب شد ! برخی گویند :

  از آن پس هروقت کریم خان بیمار می شد طبیب نگونبخت مجبور بود معالجه کند !!! 

  پزشک : بیمار شما تبش خیلی شدید است آیا هذیان هم می گوید؟

  پرستار : بله مخصوصا چند دقیقه پیش از این که شما تشریف بیاورید می گفت الآن عزراییل می آید.

صاحب باغ انگور وارد باغ شد و دید یک دزد و یک خرس مشغول خوردن انگور هستند . صاحب باغ دزد را گرفته

به درخت بست و خرس را بیرون کرد و چوب را برداشت که دزد را بزند .

دزد  گفت _ چرا تبعیض قایل شدی ؟ کاری به خرس نداری و مرا کتک می زنی ؟

صاحب باغ جواب داد _ برای این که خرس می خورد و می رود  اما تو می خوری و می بری !

یک جوان انگلیسی با دخترک زیبای فرانسوی ازدواج کرده و برای گذراندن ماه عسل با زن جوان خود با دلیجان در

حرکت بودند . در راه جملات زیر بین آنها رد و بدل شد .

مرد پرسید  _ عزیزم  آیا جایت راحت است ؟

زن جواب داد _ آری عزیزم . . .

مرد پرسید _ هیچ احساس ناراحتی نمی کنی ؟

زن جواب داد _ نه عزیزم

باز شوهر پرسید _ آیا کوران هوا یا حرکت صندلی ناراحتت نمی کند ؟

زن گفت _ نه عزیزم کاملا راحت هستم .

آن وقت مرد انگلیسی گفت _ پس بیا جایمان را با هم عوض کنیم !

قاضی در محکمه از متهم پرسید :  خواندن و نوشتن می دانی ؟   متهم جواب داد : خواندن را خیر ولی

می توانم بنویسم . قاضی گفت : بسیار خوب چند کلمه ای بنویس ببینم . متهم خط هایی روی کاغذ

کشید و گفت : بفرمایید آقا این نمونه ی خط من است . قاضی پرسید : اینها چیست که نوشته ای این

که چیزی خوانده نمی شود خودت بگو چه نوشته ای ؟! 

متهم گفت : آقا من که اول عرض کردم خواندن بلد نیستم و فقط نوشتن می دانم پس معلوم می شود

شما هم مثل من نمی توانید بخوانید 

                                                              « گنجینه ی لطایف»

ساده دلی با فرنان گرگ شاعر سالخورده ی فرانسوی از مضار پیری صحبت می داشت .

شاعر بزرگ در پاسخش گفت «عزیزم فراموش نکن که الاغ بیست ساله پیرتر از آدم بیست

و پنج ساله است . »

                                                                   « گنجینه ی لطایف »

آرزویم این است نتراود اشک در چشم تو هرگز مگر از شوق زیاد . . . نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز . . . و به اندازه هر روز تو عاشق باشی عاشق آنکه تو را می خواهد . . . و به لبخند تو از خویش رها می گردد . . . و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد