گر عارف حق بينى چشم از همه بر هم زن
چون دل به يكى دادى آتش به دو عالم زن
هم نكته وحدت را با شاهد يكتا گو
هم بانگ اناالحق را بر دار معظم زن
هم چشم تماشا را بر روى نكو بگشا
هم دست تمنّا را بر گيسوى پرخم زن
هم جلوه ساقى را در جام بلورين بين
هم باده بى‏غش را با ساده بى‏غم زن
ذكر از رخ رخشانش با موسى عمران گو
حرف از لب جان‏بخشش با عيسى مريم زن
حال دل خونين را با عاشق صادق گو
رطل مى‏صافى را با صوفى محرم زن
چون ساقى رندانى مى‏با لب خندان خور
چون مطرب مستانى، نى با دل خرّم زن
چون آب بقا دارى بر خاك سكندر ريز
چون جام به چنگ آرى با ياد لب جم زن
چون گرد حرم گشتى با خانه خدا بنشين
چون مى به قدح كردى بر چشمه زمزم زن
در پاى قدح بنشين زيبا صنمى بگزين
اسباب ريا برچين كمتر ز دعا دم زن
گر تكيه دهى وقتى، بر تخت سليمان ده
ور پنجه زنى روزى، در پنجه رستم زن
گر دردى از او بردى صد خنده به درمان كن
ور زخمى از او خوردى صد طعنه به مرهم زن
يا پاى شقاوت را بر تارك شيطان نه
يا كوس سعادت را بر عرش مكّرم زن
يا كحل ثوابت را، در چشم ملائك كش
يا برق گناهت را، بر خرمن آدم زن
يا خازن جنت شو، گلهاى بهشتى چين
يا مالك دوزخ شو، درهاى جهنم زن
يا بنده عقبا شو يا خواجه دنيا شو
يا ساز عروسى كن، يا حلقه ماتم زن
زاهد سخن تقوى، بسيار مگو با ما
دم دركش از اين معنى يعنى كه نفس كم زن
گر دامن پاكت را آلوده به خون خواهد
انگشت قبولت را بر ديده پُرنَم زن
گر همدمى او را پيوسته طمع دارى
هم اشك پياپى ريز هم آه دمادم زن
سلطانى اگر خواهى درويش مجرّد شو
نه رشته به گوهر كش، نه سكّه به درهم زن
چون خاتم كارت را بر دست اجل دادند
نه تاج به تارك نِه، نه دست به خاتم زن
تا چند فروغى را مجروح توان ديدن
يا مرهم زخمى كن، يا ضربت محكم زن

                          (فروغی بسطامی)

ضیمرانی در بن بید معلق جا گرفت

پنجه نازک به خاک افشرد وکم کم پا گرفت

سایه بید معلق هر طرف پیرامنش

پرده پیش پرتو مهر جهان آرا گرفت

شاخ نیلوفر چوکرمی سر ز جا بر کرد و گفت

 وای من کز ضعف نتوانم دمی بالا گرفت

تابش خورشید را ديد از ورای شاخ و گفت

کاش بتوانستمی یک لحظه جای آنجا گرفت

گرچه از فیض حضورش جفت حرمانیم لیک

 لطف اوخواهد همی از دور دست ما گرفت؟

دید پیرامون خود خار و خسی انبوه و گفت

 در میان این رقیبان چون توان ماوا گرفت؟

دیو نومیدی ز ناگه سر به گوشش برد و گفت

جهد کم کن کاین جهان مهر از ضعیفان وا گرفت

ظلمت نومیدی و ضعف تن و فقدان نور

 سرش زیر افکند و لرزان ساقش استرخا گرفت

روز دیگر تافت بروی لکه ای از آفتاب

 وان تن دلمرده را بازو مسیح آسا گرفت

با چنین همت گیاهان را به زیر پا گذاشت

لیک نتوانست از آن حد خویشتن بالا گرفت

اندر آن حسرت بر آورد از سر سوز و گداز

 آتشین آهی که دودش دامن صحرا گرفت

از قضا لطف نسیم آن ناله جان سوز را

برد سوی بید و در قلب رئوفش جا گرفت

رشته ای یکتا فرو آویخت زان زلف دراز

ضیمران با هر دو دست آن رشته یکتا گرفت

از شعف بگرفت همچون جان شیرینش به بر

واندر او پیچید و راه مقصد بالا گرفت

ضیمران چون یافت خود را در فروغ آفتاب

خدمت استاد را اندیشه ای شیوا گرفت

غنچه ها آورد و گلها بشکفید از هر کنار

 شاخسار بید را در زیوری زیبا گرفت

ضیمران خندان که مهر ناصحی مشفق گزید

 بید بن خرم که دست مقبلی دانا گرفت

آن یکی زان پایمردی زینتی وافر فزود

وین یکی زان پاسداری رتبتی علیا گرفت

بود در آن ضیمران با آن ضعیفی شش صفت

وان شش آمد کارگر چون بختش استعلا گرفت

جنبش و صبر و لیاقت، همت و عشق و امید

واتفاقی خوش که دستش عروة الوثقی گرفت

خدمت مخلوق کن بی مزد و بی منت بهار

ای خوش آن بینا که روزی دست نابینا گرفت 

(ملک اشعرای بهار)

۱۳۸٦/٩/٢۳

ای فـــدای تو هـم دل و هم جان

وی نثار رهت هم این و هم آن

دل فدای تو، چون تویی دلــــــبر

جان نــثار تو، چون تویی جانان

دل رهاندن ز دست تو مشــــکل

جان فشــــــاندن به پای تو آسان

راه وصل تو  راه پر آســــــیب

درد عشق تو درد بی درمــــــان

بندگانیم، جـــــــان و دل بر کف

گوش بر حکم و چشــم بر فرمان

گر ســرِ  صلح داری، اینک دل

ور دل جنگ  داری، اینک جان

دوش از شور عشق و جذبۀ شوق

هرطرف می شـــــــتافتم  حیران

آخر کار شـــــــــــــــــوق دیدارم

سوی دیر مـُغــــــــان کشید عنان

چشـــــــــم بد دور، خلوتی دیدم

روشن از نور حق، نه از نیران

هرطرف دیدم آتشی کان شـــــب

دید در طور، موســــی عــــمران

پیری آنجــــــــا به آتش افروزی

به ادب گِـــــــرد پیر، مـُغبچگان

همه سیمین عـــذار و گـُــلرخسار

همه شیرین زبـــان و تنگ دهان

عود و چنگ و نی و دف بربط

شمع و نقل و گل و  می و ریحان

ســــــاقی ِ ماهرویِ مشکین موی

مطرب ِ بذله گویِ خوش الحــان

مُغ و مُغزاده موبـَد و دســــــتور

خدمتش را تمــــــــام بسته میان

من ِ شرمنده از مســــــــــلمانی

شدم آنجـــــا به گوشه یی پنهان

پیر پرســــید کیست این؟ گفتند:

عاشقی بی قرار و ســــرگردان

گفت: جامی دهیدش از می ناب

گرچه ناخوانده باشد این مهمان

ساقی آتش پرست و آتش دست

ریخت در ســــاغر آتشی سوزان

چون کشیدم نه عقل ماند ونه هوش

سوخت هم کفر از آن و هم ایمان

مســـــــــت افتادم و در آن مستی

به طریقی که شـــــرح آن نتوان

این سخن می شــــنیدم از اعضا

همه حتّی الورید و الشــــــریان

که:

 یکی هست وهیچ نیست جزاو

وحده لا الـــــــــــــه الاّ هـــــو

از تو ای دوست، نگسلم   پیوند

ور به تیغم برند بند از بنـــــــد

الحق ارزان بود ز ما صد جان

وز دهان تو نیم شکـّرخنــــــــد

ای پدر! پند کم ده از عشـــــقم

که نخواهد شد اهل این فرزند

پنـــد ِ آنان دهند خلق ای کاش

که ز عشق تو می دهندم پنــد

من ره کوی عافیت دانــــــــم

چه کنم کاوفتاده ام به کمـــــند

در کلیسا به دلبری ترســـــــا

گفتـــم ای دل به دام تو در بند

ای که دارد به تــارِ زنّـارت

هر ســـر موی من جدا پیوند

ره به وحــدت نیافتن تا کی؟

ننگ تثلیث بر یکی تا چند ؟

نام حی ّ ِ یگانه چون شــاید؟

که اب وابن و روح قدس نهند

لب شیرین گشود و با من گفت

وز شکرخنده ریخت آب از قند

که گر از ســــرِّ وحدت آگاهی

تهمت ِ کافـــــری به ما مپسند

در سه آیینه شـــــــــاهد ازلی

پرده از روی تابنــــاک افکند

ســـه نگردد بریشم ار او را

پرنیان خوانی و حریر و پرند

ما دراین گفت وگو که ازیکسو

شد ز ناقوس این ترانه بلنـــــد

که:

 یکی هست و هیچ نیست جزاو

وحــــده لا الـــــــــــه الاّ هــو

دوش رفتم به کوی باده فروش

زاتش عشق دل به جوش وخروش

محفلی نغز دیدم و روشــــــــن

میـــــــرِ آن بزم پیر باده فروش

چاکران ایستاده صف در صف

باده نوشان نشسته دوش به دوش

میر در صدر و میکشان گردش

پاره یی مست و پاره یی مدهوش

ســـــینه بی کینه و درون صافی

دل پر از گفت و گو و لب خاموش

همه را از عنـــــــایت ازلــــــــــی

چشم حق بین و گوش راست نیوش

سخن این به آن هنـــــــــــیئا ً لک

پـــــاسخ آن به این که بادت نوش

گوش برچنگ و چشم بر ســـاغر

آرزوی دو کون در آغـــــــــوش

به ادب پیش رفتم و گفتـــــــــــم

کای تو را دل قرارگاه سروش

عاشقم دردمنــــــــــد و حاجتمند

درد من بنگر و به درمـان کوش

پیر خندان به طنــــز با من گفت

ای تو را پیر عقل حلقه به گوش

تو کجا ما کجا؟ که از شرمــــت

دختر رز نشـــــــسته برقع پوش

گفتمش: سوخت جــــانم، آبی ده

واتش دل فرونشـــــان از جوش

دوش می ســــــوختم درین آتش

وای اگر امشبم بود چون دوش

گفت خندان که: هین پیاله بگیر

ســـــتدم گفت: هان زیاده منوش

جرعه یی در کــــشیدم و گشتم

فارغ ازرنج عقل وزحمت هوش

چون به هـــــوش آمدم یکی دیدم

مابقی را همه خطــــوط و نقوش

ناگهـــــــــان از صوامع ملکوت

این حدیثم سروش خواند به گوش

که :

یکی هست و هیچ نیست جز او

وحده لا الـــــــــــــــــه الاّ هو

چشم دل باز کن که جان بینی

آنچه نادیدنیســــــــت آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری

همه آفاق گلستــــــــــان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد

گردش دور آسمـــــــــان بینی

بی ســـــر و پا گدای ِ آنجا را

سر به ملک جهـان گران بینی