شـــبی یـــاد دارم که چشمـــم نخـفـت

شــنیـــدم که پروانه با شــمـع گـفت:

که من عاشقم گر بســوزم رواســت

تو را گریه و سوز باری چراست؟

بـگــفت: ای هــوادار مســـکیــن مــن

برفت انـگــبـیـن یار شــیـریـــن مــن

چو شــیرینـی از مــن به در مـی رود

چو فــرهــادم آتـش به ســر مـی رود

هـمی گفت و هر لـحظه سیــلاب درد

فــرو می‌دویـدش به رخــســـار زرد

که ای مــدعی عشـق کـار تو نیـســت

که نه صبر داری نه یارای ایســـت

تو بگریزی از پیش یک شــعله خـام

مـــن اســتــاده ام تا بــســوزم تـمــام

تو را آتـش عشـق اگـر پَر بســـوخت

مرا بین که از پای تا سر بسـوخت...

همه شب در این گفت و گو بود شمع

به دیـدار او وقــت، اصحاب جـمـع

نـرفته ز شــب همچــنــان بهــره‌ ای

که نــاگــه بکشــتـش پـریـچهره‌ ای

همی گفت و مـی‌رفت دودش به سـر

که ایـن بود پایان عشــق، ای پســر

اگر عــا شـقـی خـواهــی آمـــوخـتـن

بــکشــتـن فرج یـابــی از ســــوختن

مکن گــریه بر گور مقـتــول دوست

بـرو خرمی کن که مـقبــول اوسـت

اگر عاشـقی ســرمشـوی از مــرض

چو سعدی فرو شوی دست ازغرض

فـدایــی نــدارد ز مقــصـود چــنـــگ

وگـر بر ســرش تـیـر بارد وسـنـگ

بــدریــــا مــــرو گـفـتــمت زیــنــهار

وگر می روی تن به طــوفــان سپار

                              (سعدی شیرازی)
_________________